ΑΘΗΝΑ - κέντρο Νοε,2016

Στα φοιτητικά μου χρόνια το συνηθισμένο δρομολόγιό μου για το Ο.Π.Α (τότε Α.Σ.Ο.Ε.Ε)  ήταν : Ακαδημίας – Κάνιγγος - Πατησίων και μετά από μισή ωρίτσα φτάσαμε!

Ήταν κάτι σαν περίπατος στο κέντρο της Αθήνας με πολλές στάσεις στα πάσης φύσεως “αξιοθέατα..”!

Δεν ξέρω αν ήταν  τα ανέμελα χρόνια, η αίσθηση της ασφάλειας, ή η ομορφιά της διαδρομής που μου επέτρεπαν να απολαμβάνω το “ταξίδι”. Ακόμα και η συνάντηση με τα “γυφτάκια” που μανιωδώς επέμεναν να τους δώσεις κάτι, το οτιδήποτε, είχε και αυτό τη γραφικότητα του.

Βέβαια είναι συνηθισμένο στα ανθρώπινα όντα να γυρίζουν με τη σκέψη τους πίσω το χρόνο  όταν μαζεύονται αρκετές 10ετίες ζωής στην ταυτότητά τους... Θα μπορούσε όμως να γίνεται και μια απλή σύγκριση χωρίς να είναι απαραίτητη η αναπόληση του χθες.

Και να ΄μαστε λοιπόν ένα πρωινό στα τέλη του Νοεμβρίου του 2016 σε μια παρόμοια διαδρομή κάτω στο κέντρο της Αθήνας!

Εποχή του metro φυσικά και κατεβαίνω σήμερα στο Σύνταγμα με τελικό προορισμό λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια, στην Αγίου Κωνσταντίνου. Οι αναμνήσεις της “κάποιας” Αθήνας με παροτρύνουν να χρησιμοποιήσω τα ποδαράκια μου για τη  βόλτα μου.

Και ξεκινάμε λοιπόν! Βγαίνοντας από το σταθμό στην Πανεπιστημίου  μετατρέπομαι σε αναγκαστικό θεατή της τραγικής εικόνας τουλάχιστον 5 ανθρώπων που κοιμούνται στο δρόμο σκεπασμένοι με σακούλες ή  εφημερίδες. Ένας, ο τυχερός (..) είχε μια σκισμένη κουβέρτα και ένα φίλο να τη μοιραστεί..Ίσως τον καλύτερο!

Φθάνοντας στο ύψος του Πανεπιστημίου σταματώ για ένα καφέ. Προσπαθώντας να καταλάβω το τι ακριβώς προστατεύει αυτό το “πράμα” που βρίσκεται μπροστά από το κτήριο (και το οποίο “πράμα” διάφοροι απόγονοι του Antoni Gaudí φρόντισαν να του “χαρίσουν” μια εικαστική μορφή πιο αποκρουστική από αυτή που είχε) μου ζητούν ελεημοσύνη 3 άτομα.

Ασφαλώς ένας άνθρωπος όταν φτάνει σε αυτό το σημείο δεν σου προσφέρει και το “καλύτερο” πρόσωπό του, αλλά η εικόνα είναι πολύ χειρότερη από το να την χαρακτηρίσεις θλιβερή. Καμιά  σχέση με εκείνη με τα γυφτάκια που λέγαμε..

Συνεχίζοντας την πορεία μου προς την Ομόνοια νοσταλγείς τη προηγούμενη θέα…

Ακόμα και τα κτίρια – κάποτε στολίδια - δείχνουν τη θλίψη τους φροντίζοντας να “πετάξουν” από πάνω τους κομμάτια από την δικόσμησή τους. Εννοείται πως ουδείς έχει ενδιαφερθεί  για την επισκευή τους.

Έφτασα στην Ομόνοια! Πως λεγόταν; Νομίζω"πλατεία" Ομονοίας! Ε λοιπόν δεν λέγεται πια έτσι. Πολύ αναχρονιστικός τίτλος το "πλατεία" για το κέντρο της πόλης! Ή μήπως και η πόλη της Αθήνας δεν λέγεται πια Αθήνα;

Η ατμόσφαιρα “βγάζει” δυσοσμία! Σου εκπέμπει μια λογική αρώματος που εύχεσαι να μη σε αγγίξει ….

Είναι θλιβερά μαύρη, σε απωθεί, σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, νιώθεις ανασφαλής, νοσταλγείς τα γυφτάκια, σε αφήνει με ένα γιατί;

Γιατί τέτοια παρακμή (δυστυχώς κατάντια) για μια πόλη κάποτε μαγική;