ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ..

Και να λοιπόν και για μια ακόμα φορά στο ίδιο τραπέζι διαλόγου(;) με την Τρόικα ή διαφορετικά με κάποιους Κυρίους που τα λάθη του παρελθόντος αναγκαστικά τους “προσφέρουν” τον  τίτλο των “ελεγκτών” αλλά και “καθοδηγητών” της Ελληνικής Οικονομίας!

Σς τέτοιου είδους συζητήσεις(;) η θέση εκείνου (Ελλάδα) που ζήτησε την οικονομική στήριξη ασφαλώς συνοδεύεται από περιορισμένης ισχύος διαπραγματευτική ικανότητα - επιχειρηματολογία.

Μετά την προσφυγή της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) τον Απρίλιο του 2010, η οικονομική πολιτική - στην πραγματικότητα - έχει αφαιρεί από τα χέρια της και χαράσσεται ή καλύτερα επιβάλλεται από τους εκπροσώπους των δανειστών της μέσω μνημονίων και μεσοπρόθεσμων πλαισίων δημοσιονομικής πολιτικής.

Το κατά πόσο τα δικά τους “κοκτέιλ” οικονομικής πολιτικής συμβάλλουν στην ανάκαμψη της οικονομίας ενός - στην ουσία - πτωχευμένου κράτους, ήταν γνωστό από το παρελθόν (Αργεντινή), αλλά δυστυχώς για τη χώρα μας είναι ευδιάκριτο και στο παρόν.

Έχουμε επανειλημμένα εκφράσει την άποψή μας ότι μοντέλα λιτότητας που ισοδυναμούν με τόσο εντυπωσιακούς ρυθμούς μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος ΔΕΝ θα οδηγήσουν ποτέ στην ανάκαμψη της οικονομίας.

Η Ελλάδα μέχρι στιγμής, εφαρμόζοντας (σε μεγάλο ποσοστό) τις “οδηγίες” και με τη γνωστή σε όλους κατάσταση του μέσου πολίτη της, έχει να επιδείξει μια βελτίωση των  “αριθμών” που εμφανίζονται σε αρκετά μακροοικονομικά της μεγέθη.

Αναμφισβήτητα το παραπάνω αποτελεί ένα “νέο” όπλο της στις νέες διαπραγματεύσεις με τους προσκεκλημένους(!) της, οι οποίοι - όπως αρκετές φορές στο παρελθόν έχουμε αναφέρει – δεν δείχνουν την “διάθεση” για μια πραγματική συζήτησης σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους.

Πρόσφατα δε “ακούστηκε” ότι τέτοιου είδους “προοπτικές συζήτησης” δεν βοηθούν! Αλήθεια, ποιον δεν βοηθούν Κύριε Wolfgang ;

Πιστεύουμε ότι η χώρα μας αυτή τη στιγμή ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ δίνει κυριολεκτικά μάχη για την επιβίωση της τουλάχιστον με  μορφή που την ξέραμε.

Δεν είναι το κατάλληλο χρονικό διάστημα για άσκηση αρνητικής κριτικής. Είναι όμως εκείνο το χρονικό σημείο που η χώρα (σκεπτόμενη τα λάθη της) πρέπει να πάρει ιστορικές αποφάσεις για το αύριό της.

Το ΟΧΙ (γενικά) είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται πιο δύσκολα από το ναι. Έχει προεκτάσεις, μεταφράσεις, προβολές του τώρα στο αύριο, πρέπει να εμπεριέχει προγραμματισμό της επόμενης μέρας, ομαδικότητα, κοινό στόχο, κοινό κόστος, αποφασιστικότητα, αναγνώριση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου, αλλά και συνειδητοποίηση των λαθών που έχεις κάνει.

Ασφαλώς ο μέσος Έλληνας ΔΕΝ δικαιούται τη σημερινή του θέση. Έχει πληρώσει ήδη πολύ ακριβά τα λάθη του. ΔΕΝ αποδέχτηκε ποτέ στην ιστορία του την εξαθλίωση. Πάντα αγωνίστηκε για την καλύτερη μέρα αντέχοντας το “πρόσθετο” κόστος της τωρινής απόφασής του.

ΔΕΝ άλλαξαν αυτά τα χαρακτηριστικά του και ούτε θα αλλάξουν..