Κρίση ΧΡΕΟΥΣ και η δημιουργία της ΦΟΥΣΚΑΣ.

Ο σπουδαίος Άγγλος Οικονομολόγος Alfred Marshall (1842 – 1924) συνέβαλε στην ανάπτυξη της οικονομικής επιστήμης - μεταξύ πολλών άλλων οικονομικών εννοιών (οριακή χρησιμότητα, ελαστικότητα, κόστος παραγωγής, κ.α.) και με την διάδοση της χρήσης διαγραμμάτων αναφορικά με το πως οι δυνάμεις της ζήτησης και προσφοράς προσδιορίζουν τις τιμές των αγαθών. Το γνωστό σημείο ισορροπίας (equilibrium point), δηλαδή το σημείο τομής των δυο καμπυλών (ζήτησης και προσφοράς).

Βεβαίως δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε την συμβολή του προγενέστερού του, Γάλλου Μαθηματικού Antoine Augustin Cournot (1801 – 1877) στην διαγραμματική απεικόνιση της παραπάνω ισορροπίας.

Στην συνέχεια έγινε (και διαγραμματικά - με μετατόπιση της καμπύλης) σαφές  ότι η αύξηση της ζήτησης ενός αγαθού προκαλεί την αύξηση της τιμής του, υπό την προϋπόθεση ότι η προσφορά θα παραμείνει σταθερή (ή και αυξηθεί αλλά λιγότερο της ζήτησης).

Χρόνια μετά - θα λέγαμε σχετικά πρόσφατα, εμφανίστηκε ο όρος “φούσκα”. Με πεδίο εφαρμογής, στις τιμές των μετοχών, των ακινήτων αλλά και των δανείων!

Όπως μας είναι γνωστό, με τον συγκεκριμένο όρο, εννοούμε ότι οι τιμή του αγαθού (!) έχει φτάσει σε υπερβολικά υψηλό επίπεδο λόγω της μεγάλης ζήτησης που εκδηλώνεται. Και ασφαλώς Αυτή η τιμή ΔΕΝ έχει τη λογική της ισορροπίας, που σημαίνει ότι είναι θέμα χρόνου “κάτι” να συμβεί. Και αυτό το “κάτι” ονομάστηκε σπάσιμο της φούσκας, το αποτέλεσμα του οποίου (γνωρίσαμε) στο Χρηματιστήριο, στα ακίνητα αλλά και ακόμα πιο πρόσφατα (γνωρίζουμε) στα δάνεια!

Στο σημείο αυτό, να θυμίσουμε ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο –όπως αναφέραμε σε προηγούμενη δημοσίευση, απέτυχε να προσφέρει την “βέλτιστη” κοινωνική ευημερία, με το κατά Pareto κριτήριο.

Η περίφημη κρίση χρέους (δημοσίου, αλλά και ιδιωτικού) δεν ανήκει σε άλλη λογική από αυτή της “φούσκας”. Και ασφαλώς η χρηματοοικονομική απελευθέρωση και η κατάργηση περιορισμών (κάτι για το οποίο προσπάθησαν ΠΑΡΑ πολύ κάποιοι) ήταν η αιτία της τεράστιας αύξησης των δανείων.

Το περίεργο είναι ότι οι αντίστοιχες κρίσεις χρέους των Ασιατικών τίγρεων (1998)  και της Αργεντινής (2001 – κήρυξη στάσης πληρωμών) διαγράφτηκαν επιλεκτικά(;) από τη μνήμης μας.

Το επίσης περίεργο για να έχει ξεχαστεί είναι ότι ένα υποτιθέμενο όπλο αντιμετώπισης της κρίσης, δηλαδή αυτό της υποτίμησης του νομίσματος, εκτός του ότι στις περιπτώσεις των Ασιατικών Τίγρεων (Ταϊλάνδη) και Αργεντινής δεν φάνηκε αποτελεσματικό, η Ελλάδα σαν μέλος της ΕΕ, δεν το διαθέτει.

Αλλά το εντελώς περίεργο (πάντα για εμάς) είναι και η επίσης επιλεκτική διαγραφή από τη μνήμη της περίπτωσης της κατάρρευσης της Lehman Brothers (2008) που οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στην μεγαλύτερη μετά το 1929 κρίση.

Και ασφαλώς δεν αναφερόμαστε τόσο στο “συμβάν” της κατάρρευσης, όσο στα αίτια που το προκάλεσαν!

Μάλλον θα πρέπει και η άλλη πλευρά – αυτή της προσφοράς δανείων, να σκεφτεί καλύτερα το τι ακριβώς “δημιουργεί” στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της χρηματοοικονομικής απελευθέρωσης!

1 reply

Trackbacks & Pingbacks

  1. […] φτάσει (σύμφωνα με το IIF) στο 324% του παγκόσμιου ΑΕΠ (Κρίση χρέους και η δημιουργεία της φούσκας) κάτι που μας αφήνει αναπάντητο το ερώτημα «που θα […]

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *