Ποτέ δεν υπήρξα καλός στους αποχαιρετισμούς. Στη λέξη «γεια» που πρέπει να πεις όταν αφήνεις ένα πρόσωπο, μια κατάσταση ή ένα εργασιακό περιβάλλον.

Παίρνοντας λοιπόν τη απόφαση να μειώσω κατά ένα τους χώρους εργασίας μου αισθάνομαι την (καθόλου τυπική) ανάγκη να ευχαριστήσω:

1. Την Διοίκηση και τους συναδέλφους για την συνεργασία μας. Σπάνια ένα έργο επιτελείται ικανοποιητικά αν δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία στην ομάδα που το εκτελεί.
2. Όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές και γονείς που γνώρισα. Ξεχωριστές προσωπικότητες που πάντα είχαν κάτι να σου «δώσουν» σαν ανταλλαγή αυτού που εσύ προσέφερες. Και αυτό το κάτι έχει πολλές ερμηνείες.

Ελπίζω να τους το ανταπέδωσα με ένα τρόπο που θα τους προσφέρει χρησιμότητα στο τώρα ή στο αύριο της ζωής τους.

Ήμουν (πάντα) ο εαυτός μου εφαρμόζοντας τα πιστεύω μου και τiς λογικές μου σε μια από τις πιο σημαντικές διαδρομές της ανθρώπινης σκέψης. Αυτή της εξέλιξής της που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο.

Με αυτά τα λίγα λόγια κλείνει η τελευταία σελίδα του συγκεκριμένου βιβλίου. Τη βιβλιοθήκη μου όμως «κοσμούν» ακόμα αρκετά αδιάβαστα!